Tussen de bomen door naar het bos

Alweer een week hier in Suriname. Ik heb erg veel gedaan de afgelopen week, veel mensen ontmoet en heb het dus erg naar me zin. Had eigenlijk al wat eerder alle belevenissen willen posten, maar aangezien dat alleen maar kan in Paramaribo duurde het even.

Vorige week zondag na het laatste berichtje heb ik in de loop van de dag een beetje iedereen van het guesthouse leren kennen. 's Avonds zijn we met een groep van een man of 6 uit eten geweest. Voor het eerst Roti dus in Suriname. Wel lekker opzich. Het eten is hier prima. Alles is alleen met kip: roti met kip, nasi met kip, patat met kip. Vlees eet ik dus wel hier. Zondag had ik Frank ontmoet. Een man die hier al 7 x was geweest en probeert een baan hier te krijgen zodat hij een jaartje in Paramaribo kan wonen. Hij was van plan om met een geleende auto naar het plaatsje Gunsi te rijden. Niet in het noord-oosten wat ik eerst dacht, maar juist in het zuiden. Zelf reizen is een stuk goedkoper dan allemaal georganiseerde tours boeken dus ik ben met hem mee gegaan. Later besloot de Zwister Hubi ook met ons mee te gaan. De maandag vertrokken we dus in een stevige Trooper met op dat moment nog een net wit kleurtje. In Paramaribo zijn de wegen wel ok. Uitereraard wordt hier niet zo gestructureerd gereden als in Nederland maar het is lang niet zo erg als dat in India was. Ik had al gelezen dat Suriname voor 80% uit bos bestaat en zodra je Paramaribo uit rijdt kom je erachter dat dat ook zo is. Zodra je de stad uit rijdt zie je aan de linker en de rechterkant een hoop bomen en is er een eindeloze weg vooruit. De weg verandert dan ook snel van een geasfalteerde weg met gaten in een zandweg met gaten, en erg veel gaten ook. Na ruim 3 uur rijden hebben we een stop gemaakt in een of ander chinees restaurantje en daarna weer 3 uur hobbelen. De auto had wat zwaar en hier en daar begonnen er wat lichtjes te knipperen en begon de snelheidsmeter zijn eigen leven te lijden. Maar de Trooper bracht ons prima naar Aatjoni, een havenstadje. Hier stond Bert op ons te wachten. Frank was al vaker in het dorpje Gunsi geweest en had daar iemand gebeld om te vragen of die ons kon oppikken. Dat was dus Bert. Wel vreemd trouwens dat al die mensen hier oer-hollandse namen hebben, verwacht je niet echt. In Aatjoni heb ik tevens maar weer een petje gekocht. Ik koop elke vakantie een petje maar raak ' m in de loop van de vakantie ergens kwijt. Echte mooie Suriname petjes hadden ze hier niet. Ik kon kiezen tussen een Arsenal en Manchester petje. Uiteraard loop ik dus nu met een Manchester petje.
Van Aatjoni zijn we dus met Bert op een korjaal gestapt en naar Gunsi gevaren. Het was erg mooi om op zo'n korjaal te zitten en te varen tussen het regenwoud. Na een uurtje waren we in Gunsi. Gunsi is een klein dorpje en aan de rand van het dorp zijn wat hutjes gebouwd waar toeristen kunnen overnachten. Het is een erg mooi plekje en de kans is aanwezig dat ik er later nog een keer zelf heenga.

In Gunsi vertelde Bert dat ze sinds enige tijd een radiozendertje hebben. Zo kunnen veel binnenlandse dorpjes op de hoogte gehouden worden van nieuws in Suriname. De kok, de directrice (waarvan niemand weet waar ze de baas van is) en de burgemeester draaien dus in de avond hun favoriete muziek en vertellen wat nieuws. Uiteraard heb ik even gekeken en de directrice ontmoet. Ze prutsen vooral veel met bandjes en wat gekopierde cd's maar het was erg leuk om even te kijken. Het is toch wel handig om hier overal Nederlands te kunnen praten, het maakt gesprekken erg makkelijk. De volgende dag hebben we een jungletocht gemaakt. Het is hier erg mooi en dicht. Het is een stuk koeler dan in de hete zon lopen dus dat is ook wel lekker. Het is was wel een pittige wandeling van een uur of 3 heen en vervolgens weer terug en af en toe over een boomstam klimmen. We zitten hier momenteel in de regentijd dus er valt zo nu en dan een stevige regenbui. Behalve de natuur en wat gevaarlijke mieren weinig spectaculairs gezien trouwens.
Na de jungle tocht hebben we het plaatselijke souveniers winkeltje bezocht die er nog niet zolang was. Frank was opzoek naar een " kwakwabangi" alleen wist hij niet wat het was. Uiteindelijk vond hij het in het winkeltje en doordat ik ook nog wat kocht had de vrouw de dag van haar leven. Nog nooit had de winkel zo'n goede omzet gedraaid.
Later die dag zouden er een grote groep mensen komen van Unicef. Ze kwamen omdat ze bezig waren een filmpje te maken voor een programma van Ivo Niehe over Suriname. Jorgen Raymann zou gefilmd worden. Helaas wou Rayman niet in een hutje slapen maar zat hij aan de overkant van de rivier waar een wat luxer hotel stond. Wel zwak eigenlijk.

Op woensdag zijn we weer terug gegaan naar Paramaribo. We maakte met de korjaal een tussenstop in een klein dorpje om opzoek te gaan naar een echte Kwakabangi. Frank was er namelijk achter gekomen dat een kwakabangi geen bank was (wat die had gekocht) maar een muziekinstrument. Na wat geslenter door het dorpje hebben we een echte kwakabangi gezien. Erg leuk om zo door een dorpje te slenteren. Het heeft wel wat weg van de dorpjes in Ghana al waren hier het wel echt allemaal hutjes. Met de korjaal zijn we weer terug gegaan naar het havendorpje Aatjoni. Daar weer in de trooper gestapt voor de weg terug naar Paramaribo. Onderweg begon de auto steeds moeilijker te doen. De remmen werkte niet meer helemaal lekker de " transmission" haperde. Maar we kwamen prima aan in Paramaribo en daar hebben we de auto even grondig laten behandelen. De auto had namelijk niet meer een rood / oranje kleurtje in plaats van de witte kleur waarmee we weggingen. Na de wasbeurt reed de auto nog niet echt geweldig maar hij zag er wel weer prima uit. 's Avonds wou ik eigenlijk een beetje op tijd naar bed maar raakte in gesprek met de nachtwaker van het guesthouse. De nachtwaker zit de hele nacht op een stoeltje voor ons guesthouse zodat we ons allemaal veilig kunnen voelen. Het was wel een erg leuk gesprek wat alleen wel een groot deel van de nacht duurde. Verder ben ik tijdens het gesprek helemaal lek gestoken door muggen waardoor ik het laatste stuk van de nacht meer heb lopen krabben dan geslapen.
Donderdag had ik gelukkig niets gepland. Met Jose die ook weer terug was van haar tour ben ik een hangmat gaan kopen. Kost hier geen drol en het schijnt erg makkelijk te zijn aangezien ze niet op elke plek bedden hebben. Verder hebben Jose en ik een tocht naar Rageih vallen geboekt. Ook in het binnenland van Suriname. Het is een tocht van 4 dagen en morgen vertrekken we. De rest van de dag overigens weinig gedaan wat ook wel lekker was.

Vrijdag ben ik met Jose en Joep die ergens in Paramaribo stage loopt naar Santigron gegaan een dorpje iets buiten Paramaribo. In het dorpje zou je nog goed het leven van de diverse stammen hier kunnen zien. Het dorpje had echter goed geboerd door de toeristen die steeds vaker langskomen en had gemerkt dat daar een hoop geld aan te verdienen is. Zo vroegen ze om een belastingtoeslag om het dorp in te komen en dan mocht je het dorp in. Rondlopen in het dorp mocht alleen maar met de lokale gids van het dorp die het ook niet voor noppes wou doen. Na wat gebabbel met onze gids dat we al geld hadden betaald en dit wel een beetje overdreven werd kon ineens alles wel weer. Het was wel een leuk dorpje om te zien maar het haalde het niet met Gunsi. Wat wel leuk was is dat we in een bos daar in de buurt een heuze miljoenenbevolking van termieten zagen. Die waren druk bezig om hun holen te vullen met bladeren waardoor je dus van een afstande een lange rij lopende bladeren zag. Wel leuk om te zien. Op de terugweg raakte onze auto vast in de modder door een flinke regenbui en dus moesten we een hoop duwen en trekken om het auto'tje eruit te krijgen. Onze gids haalde uiteindelijk wat mensen uit een dorpje op en toen lukte het ons om de auto eruit te krijgen.
's Avonds met wat mensen van het guesthouse ergens gegeten en toen bood Frank aan om het weekend met hem mee te gaan naar Stonebridge. Stonebridge is een gemaakt strandje met wat plekjes waar je je hangmat kan ophangen. Hij ging hierheen met een bevriend stelletje en 3 kinderen. Het leek me wel leuk dus ben ik maar mee gegaan. Susanne een stagiair die net de dag daarvoor in ons guesthouse was aangekomen is ook mee geweest. In de inmiddels weer gemaakte Trooper hebben we ons daar ingepropt (6 personen, 3 kids) en zijn we naar Stonebridge gehobbeld. Daar veel gezwommen en later in de middag de wedstrijd van Nederland - Rusland gezien op een wat licht storend klein tv'tje. 's Avonds met wat hulp de hangmat opgehangen en slapen maar. Na al eerder een keer te hebben geslapen in de woestijn, stinkende bussen, slaaptreinen, op het dak van een guesthouse was de hangmat ook weer een leuke ervaring. Ik heb er prima in kunnen slapen. Het duurde wel eventjes want er was een karaoke feestje aan de gang van een aantal Surinamers die nou niet erg sterk waren in zingen.

De volgende dag, vandaag dus wat gerelexed op het strandje (ja ja het leven is zwaar hier) en in me mooie hangmatje gelegen. Daarna zijn we weer terug gereden. Nu kan ik dus zo de spullen gaan pakken voor de volgende tocht.
Al met al heb ik me nog geen moment verveelt hier. Ik ontmoet ontzettend veel leuke, interessante mensen en opvallend genoeg ook nog wel een hoop die alleen reizen. De meeste komen hier echter omdat ze familie komen bezoeken of hier stage komen lopen. Het stikt hier werkelijk van de stagiaires.
Ik heb vast een hoop vergeten te vertellen, maar dat komt dan wel weer thuis met de foto's erbij :)
Ik ga me spullen weer pakken voor de volgende trip!