Groeten uit Paramaribo

En daar zit ik weer. In een internetcafe , dit keer in Paramaribo met nog een hele maand voor me. De start is prima gegaan dus ik zie met veel vertrouwen het komende maandje tegemoet.

Afgelopen zaterdag in de loop van de ochtend vertrokken we met de trein naar Schiphol. Alle spullen paste prima in de backpack en ik ben er nog niet achter gekomen dat ik iets vergeten ben. Op Schiphol ging het inchecken bijzonder snel en na nog ff wat gedronken te hebben ben ik door de douane heen gegaan. Nog wat rondgeslenterd door Schiphol en vervolgens de juiste gate opgezocht. Bij de gate ging alles erg snel wat ervoor zorgde dat iedereen al een half uur voor het vertrek in het vliegtuig zat. Hoewel, zitten eigenlijk niet want Surinamers blijken nogal lang nodig te hebben om al een handbagage op te bergen en uiteindelijk hadden we zelfs nog een vertraging van een half uur. Ik zat niet geweldig. In het middenpad tussen een norse Surinamer een 2 meiden die volgens mij uit het Goorrjj kwamen. Deze hebben zich vooral bezig gehouden met hun haar in de 9,5 uur vliegen. Op de een of andere manier was ik hartstikke moe toen ik in het vliegtuig zat. Geen idee hoe dat komt. Direct maar aanpassen aan de tijd? Aanpassen aan de Surinaamse cultuur? Of gewoon graag moe zijn! In ieder geval heb ik dus een groot deel van de vlucht tussen een norse Surinamer en de Goorj meiden liggen pitten. De service bij Martinair was ook iets minder dan bij British Airways waar ik de afgelopen paar jaar mee heb gevolgen. Ik kreeg hier geen schermpje om films te kijken, daar moest je weer appart voor betalen.

Na 9,5 uur vliegen kwamen we aan in Suriname. Het vliegveld daar is wel een stukkie kleiner dan Schiphol. De vliegtuigen waren op een hand te tellen. Bij de douane kwam ik 3 nederlandse jongens tegen die naar hetzelfde guesthouse gingen als ik. Na de bagage te hebben opgehaald ben ik met hun naar buiten gelopen. Daar stond een rasta-man met een papiertje met mijn naam erop. Van het vliegveld was het een klein uurtje naar Paramaribo. De rasta-man-taxi-driver vertelde vrolijk over het leven in Suriname, hoe goedkoop hij wel niet was en dat hij een heel gezin te onderhouden had. De beste man was nog geen 30 en had al 9 kinderen op de wereld gezet! Een druk leven dus.
De rit naar Paramaribo had ook wel iets vreemds. Het lijkt buiten allemaal wel aardig op een 3e wereld land, maar dan is het vreemd als je ineens langs de winkel van meneer de Vries rijdt! Alles is in het Nederlands en dat verwacht je eigenlijk niet. In Paramaribo hebben we nog even de pinautomaten geprobeerd..en die werken!
Het guesthouse is leuk. Niet super groot maar wel gezellig. Grote verschil met guesthouses in India en Ghana is dat hier wel oud is en er een wc is met een kapotte wc bril, maar er is wel een wc en het is allemaal wel schoon.
Het guesthouse zit aardig vol met veel verschillende mensen. Gisteravond heb ik Jose nog ontmoet die ik al via internet had gesproken. Verder een tijd met een man gesproken die al wat vaker in Suriname was geweest en probeert hier een bedrijfje op te zetten. Langzaam kom ik er een beetje achter hoe iedereen hier reist en opzich blijkt het redelijk goed mogelijk hier zelf rond te reizen. Alleen als je de bossen in gaat is het beter dit georganiseerd te doen.Ook werd het noord oosten afgeraden omdat het daar "een beetje" overstroomd is! De ICT 'er-man die hier al een aantal keer was geweest gaat maandag met een auto richting het oosten van Suriname en wil daar een bootje huren. Het plan is om 3 dagen weg te blijven. Waarschijnlijk ga ik met hem mee. Jose had maandag al een drie daagse tour geboekt en het is nog onzeker of ik daar bij kan aansluiten. Na een tijd met de ICT man (shit ik ben echt waardeloos als het gaat om namen onthouden :) te hebben gepraat ben ik gaan slapen.

Vanmorgen heb ik wat reizigers ontmoet die niet uit Nederland komen, ook wel is leuk! Eentje komt uit Schotland en heeft een enkele ticket hierheen gehad, zoals Anouk voor Thailand heeft gedaan. De ander komt uit Zwitserland en is via Brazillie richting Suriname gekomen. Na een tijdje babbelen ben ik nu met de Zwitser door Paramaribo aan het lopen. Het is hier alleen erg dood allemaal op zondag, dus echt veel valt er niet te beleven. Dus verder zal het wel een rustig dagje worden denk ik.
De radio is hier overigens ook erg grappig. Dat was vast in India ook wel maar daar verstond ik er niets van. Een Surinaamse vrouw vertelde iedereen om alles vandaag aan je vader te geven ivm met verjaardag. Zonder je vader waren we hier allemaal niet geweest was haar logica. Verder vertelde een nieuwslezer op serieuze toon dat een man zich op het verkeerde spoor had vastgemaakt om een einde aan zijn Carribische leven te maken. De trein raasde alleen op het andere spoor langs hem heen.

De eerste uren hier zijn dus erg leuk en ondertussen heb ik al veel meer mensen leren kennen dan ik eigenlijk verwacht had. Genoeg mogelijkheden dus om met anderen te gaan reizen georganiseerd of niet.
Het EK wordt hier ook goed gevolgd dus ik hoef niet bang te zijn dat ik zaterdag de kwartfinale mis.
Tot het volgende berichtje maar.