Wat zullen we doen met de dronken bootsman

De vier-daagse trip naar de Raleigh vallen zit erop. Een hoop mee gemaakt en gedaan daar. Vooral de boottoch erheen zal ik niet snel vergeten.

Op maandag zouden we vertrekken naar de Raleigh vallen. Ik ging er heen met Jose en een vriendin van haar. Bij het boeken hadden we gekeken of het mogelijk was met een kleine groep te gaan. Er ging namelijk ook een grote groep stagiaires die van de Raleigh vallen het plaatselijke Salou wouden maken. Daarbij zie je met een grote groep veel minder dan als je met een klein groepie gaat. We dachten dat het gelukt was deze groep te omzeilen maar uiteindelijk zijn we toch bij deze groep geplaatst. We waren dus erg benieuwd hoe het zou worden.
In het guesthouse zat de kok al op de taxi te wachten. Na een babbeltje kwamen we erachter dat we de kok even bij moesten praten over de trip. Hij had geen flauw idee waar we heen gingen, hoelang en hoe we gingen. Hij was de avond ervoor gebeld met de vraag of hij mee kon.
Tegen een uur of 10.00 kwam een bus ons oppikken en was de groep compleet, totaal een man of 18. Op de busrit naar Boskamp maakte we diverse keer een stop om eten in te slaan e.d Een keer moest de bus even een stukje terug omdat we de gids hadden achtergelaten. Tja..en die is toch wel belangrijk op zo'n trip!
Na een paar uur hobbelen in de bus kwamen we aan in Boskamp waar we op een korjaal konden stappen die ons naar de Raleigh vallen zou brengen. De boot was niet bijzonder groot maar we paste er wel net allemaal in. Ik had alleen de pech dat meneer de Kok zich naast mij plaatste. De kok is een hartstikke man, maar wel iemand die blijkbaar houd van wat eten. Hij was niet de dunste. Dus zat ik helemaal klem in de boot voor een flink aantal uur. Na een uur of 4 helemaal klem gezeten te hebben maakte we een stop in een klein dorpje om even wat te eten. Vervolgens weer in de boot met het geluk dat de Kok op een andere plaatst moest gaan zitten.
De volgende paar uur kregen we een aantal flinke regenbuien over ons heen.Als je in het bos loopt of in de stad dan heb je daar niet zo'n last van, maar op het bootje kan je niet veel meer dan je maar gewoon nat laten regenen en hopen dat het een keer ophoud.
Het begon inmiddels aardig donker te worden toen we merkte dat de boot enkele keren over de rivier heen en weer aan het slingeren was en we telkens weer op dezelfde plek uitkwamen. Gelukkig bestaan er zaklampen voor als je in het donker ergens rond dobbert en heb ik de mijne aan de bootsman afgegeven zodat die weer kon zien waar die was. De bootsman had echter tijdens de trip de drankvoorraad van de groep stagiaires ontdekt en bedacht dat het vast niet erg was als hij een van die flessen leeg zou maken. Met andere woorden, de bootsman bleek hartstikke dronker te zijn en werkelijk geen flauw idee te hebben waar hij eigenlijk was. Toen die een paar keer van de boot was af gedonderd (inclusief mijn zaklampie) besloot die dat het tijd was om ff te gaan slapen en dobberde we dus rond met een slapende bootsman. Het duurde even voordat onze gids Elton ons dit allemaal durfde te vertellen en niet alleen maar zei dat die het allemaal ook niet wist. Het plan was nu de bootsman even te laten bijkomen zodat die weer wat helder kon denken en we weer verder konden varen.
Een paar uur lang zaten we met onze korjaal tussen de takken te wachten tot de bootsman weer bij zou komen. Door de regen vulde onze boot zich echter met een hoop water en hebben we met bekertjes zoveel mogelijk geprobeerd het water naar buiten te werken. De groep bleef gelukkig bijzonder kalm onder dit hele gebeuren.We kwamen tot de conclusie dat het weinig zou helpen om in paniek te raken of de bootsman de huid vol te schelden. Dat kan altijd later nog. Na een paar uur kwam de bootsman weer bij en konden we weer verder varen. We moesten de bootsman nog wel even uitleggen wat ook alweer stroom opwaard en stroom afwaards was, want dat wist die niet meer. Na een tijd zoeken kwamen we op een punt waar een lichtje brande.We dachten dat we er waren maar dat klopte niet helemaal.Volgens de gids zou dat een dorpje kunnen zijn van illegale goudzoekers en was het niet verstandig die met een bezoekje te verrassen. De bootsman herkende gelukkig het punt wel en kon ons vertellen dat we erg dicht in de buurt waren. En na 5 minuten zagen we dan de lodge van de Raleigh vallen. Vlak voordat we er waren stopte de motor van de boot er alleen mee en moest die eerst bijgevuld worden. Uiteindelijk kwamen om 0.30 aan terwijl het de bedoeling was geweest ruim 5 uur eerder aan te komen. Na alle spullen uitgepakt te hebben en me in een kamertje te hebben genesteld ben ik als een blok in slaap gevallen.

De volgende dag zouden we eigenlijk de Voltzberg gaan beklimmen, maar dat leek ons niet zo handig na de lange dag ervoor. De dag werd dus een rustig dagje met alleen een wandeling naar de moeder-vallen. Na een korte speech van de bootsman dat hij het betreurde wat er was gebeurd en dat hij ook maar in het binnenland was opgegroeid. Dus... Ik kreeg overigens wel het bedrag voor me zaklampie terug, hoewel ik daar op dit moment niet zoveel aan heb.Hoewel iedereen zich daar een mooie waterval bij had voorgesteld bedoelen ze hier met "vallen" niet alleen watervallen maar ook flinke stroomversnellingen. Het was wel erg mooi om te zien. De groep waar we mee opstap waren viel over het algemeen trouwens wel mee. De dag erop zijn we dan begonnen aan de lange wandeling naar de Voltzberg. Een wandeling van een kleine 3 uur naar de voet van de Voltzberg. Onderweg een paar keer wat apen gezien. De tocht was best pittig omdat er door de harde regenbuien behoorlijk wat plassen water waren ontstaan die moeilijk waren te ontwijken. Bij de voet van de berg was het nog een klein half uurtje naar de top van de berg. Af en toe was dat wel erg stijl en moest je goed kijken dat je niet de berg afslipte. De top van de berg gaf wel een mooi uitzicht op het oneindige bos in Suriname. Het was het moeite van het klimmen dus wel waard. Helaas moet je na een tijdje ook weer terug en dat is misschien nog wel zwaarder dan de toch erheen. Na weer een flinke wandeling waren we weer terug waar we nog even hebben kunnen zwemmen. Vervolgens moesten we een uur in een flinke regenbui wachten tot de korjaal ons kwam oppakken. Tja..survivallen in Suriname kan dus prima al is het niet altijd zo bedacht.
De avond hebben we nog naar een hoop gedrum geluisterd en met zeer vermoeide benen in bed geploft.
Gister was de laatste dag in de Raleigh vallen. Vlak bij onze lodge kwamen een aantal doodskop-aapjes op bezoek die we wat bananen konden geven. Verder zijn we nog naar het punt van het eiland gelopen. Wel een leuke wandeling omdat dit wat makkelijker was dan de toch naar de Voltzberg. Je had wat meer de kans om je heen te kijken en te zien hoe mooi het bos is. Eerder keek ik vooral naar de grond om goed te kijken dat je niet op je snuitje valt. Aan het eind van de dag werden we door een klein vliegtuigje opgehaald om terug te vliegen naar Paramribo. Het is erg mooi om over de bossen terug te vliegen en gaat een stuk sneller dan op een korjaal met een dronken bootsman. Voor mensen met vliegangst is zo'n klein vliegtuigje niet erg aan te raden aangezien je een stuk meer last hebt van turbulentie. In het begin van de avond waren we dus weer terug in ons guesthouse.

Inmiddels is Frank naar huis en vliegt Jose morgen terug. Ik heb een trip gepland met Susanne (die ook mee was naar Overbridge) en heb nog genoeg plannen om me hier 2 weken te vermaken, eigenlijk nog wel langer maar ja.. In ieder is het plan nog om naar Galibi te gaan om daar grote zeeschildpadden te spotten, misschien nog een trip naar Brownsberg, Nickerie (in het westen) met misschien een kleine overstap naar Frans Guiana. Er zijn wel weer wat andere mensen in het guesthouse nu dus ik moet maar even zien hoe alles loopt. Ook wil ik graag nog een dagje naar Berg en dal waar je kan kanoen en met een kabelbaan over de rivier kan slingeren..joy :) Genoeg te doen dus nog, maar ook weer niet te veel. Vandaag staat in het teken van de ontspanning en ben ik van plan een zak winegums op te vreten, moet lukken!
Thanks voor alle leuke reacties op m'n berichtjes hier uit de rimboe en tot slot nog ff dit:

PS ELLY, RYAN, EEFJE, WESSEL
De eerste drie van harte gefeliciteerd met jullie (bijna) verjaardag. Weet niet precies wanneer jullie het vieren maar hoop dat het een leuke dag wordt of is geweest.
De enorme zak snoep die jullie hebben mee gegeven is nog niet op maar het begint wel hard te gaan nu. Het scheelt dat je in Suriname nog aardig wat westerse snacks kan kopen.

PS MEIKE:
De hitsss hier in Suriname waait aardig over vanuit Amerika maar soms ook vanuit Nederland. Yes R is hier bijvoorbeeld ook een hele grote.

PS ELRIK & LINDA
Alvast veel plezier in Egypte. Hoop dat de 50 graden daar niet een tikje te warm is en dat de piramide's mooi zijn

PS FIONA
Ik kan je nu niet naar Schiphol brengen want je bent al weg voor ik terug ben. Alvast een goede reis en goed zoeken op Schiphol. Als je per ongeluk het vliegtuig naar Suriname neemt kom ik je wel oppikken

PS RUTENBERG-CREW
Vooral hard blijven werken, jullie collega vermaakt zich hier prima :)

PS YVONNE EN MEIKE
Thanks voor de mailadressen en tips. Weet niet of ik er gebruik van ga maken maar het kan altijd van pas komen

PS ANOEK
Lache, dat we nu beide vanaf verweggistan elkaars belevenissen kunnen lezen. Das weer wat anders dan een klein jaar geleden toen we samen in een internetcafe vanuit India dezelfde belevenissen zaten te tikken :) Tot in augustus!