Radio en de deur

Wat sneller dan ik had verwacht, maar ik kan weer even achter internet. Ik kan elke dag wel een heel boek schrijven over wat ik allemaal mee maak. Er gebeurd echt zoveel. In ieder geval kan ik nog altijd zeggen dat ik het hier erg naar mijn zin heb.

De avond voor het vertrek naar Kumasi zaten we buiten het hostel met een paar " niggers" van Syto. Ik vertelde ze dat ik voor een radiostation werk in Nederland. Dat vonden ze geweldig. Ze waren helemaal enthousiast toen ik ze de tijden van de programma's vertelde. Vrijdagavond betekend dat je erg "hot" bent. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het niet een super groot radiostation is en dat het puur vrijwillig is, maar dat begrepen ze niet.
De reis naar Kumasi was lang, vroeg en gek genoeg koud. We zaten in een bus waar de airco zo hard aanstond dat het gewoon echt koud was. We keken naar een zeer gewelddadige film waar regelmatig iemand werd neergeknald. Daar moesten de meeste Ghanezen dan erg hard om lachen. In Kumasi kregen we eerst een tour door de stad. Kumasi is minder vies dan Accra maar het lijkt wel veel drukker. Overal winkels, mensen en veel auto's. We hebben ergens wat gegeten. Ik was met 2 vrijwilligers die beide erg verdrietig waren. Ze vonden het erg spannend om naar de werkplek te gaan en vervelend om de groep te verlaten. Ik was juist enorm opgewonden en vol adrenaline, omdat ik erg niewsgierig was. Daarna werden we opgehaald door de personen die ons naar de werkplek zouden brengen.

Ik werd opgehaald door een bewonen van het dorp waar ik ga werken. Ik moet hem Aquinsie (ontzettend fout geschreven, maaike sch. weet misschien wat ik bedoel) noemen omdat dat de dag is waarop hij is geboren. Er was vanuit Accra naar hem gebeld om te vertellen dat ik een DJ was. Hij wou mij gelijk de volgende dag mee nemen naar een radiostation in Kumasi. In het dorp aangekomen liep hij mijn kamer zien. Positief is dat ik best een groot en goed bed heb, er een wc is, genoeg ruimte om spullen neer te leggen en een ventilator in de slaapkamer. Minder leuk is dat wc niet altijd werkt, ik moet wassen uit een bak water en de kamer erg vies is. Ik was blij om te horen dat ik alles op slot kon doen, maar het was dan weer minder leuk dat zodra je de deur dicht doet hij vervolgens niet meer open gaat. Zelfs niet met een sleutel. Dus toen maar een nieuw slot gekocht en iemand dit alles laten maken. Einde van het probleem dus. Tot ik vanmorgen opnieuw mijn deur wou openen en plots de sleutel brak. Ze hebben me verteld dat ze het gaan maken dus hopelijk kan ik straks mijn kamer weer in.

Daarna werd ik naar het weeshuis gebracht waar ik ga werken. Hordes met kinderen op me af die me allemaal Obruuni noemen. Veel noemen mij ook Daniel omdat dat de laatste en waarschijnlijk enige mannelijke vrijwilliger was die hier eerder was. Mijn "hostmom" heet Rosa, ze is erg vriendelijk. Ik ben hier samen met (hoe kan het ook anders) een andere duitste vrijwilliger. Zij was al een week aan het werk hier. Het eten hier is qua smaak goed te doen, maar ik denk niet dat de smaakpolitie erg blij zou zijn als hij de plek ziet. Tot nu toe heb ik nog weinig (buik)problemen en alleen nog maar deurproblemen.

's Avonds was er een kerkdienst. Deze duurde ruim 90 minuten. Het was rond 17.30 tot 19.00 denk ik. Dat is best laat voor de meeste kids hier ook al zijn ze ouder. De meeste vielen dus tijdens de kerkdienst in slaap. Een jongen van een jaar of 9/10 viel in slaap tegen mijn arm. Toen het eindelijk was afgelopen liepen we met 2 oudere kids terug naar ons huis. Vandaag gingen we dus naar een radiostation genaamd Fox FM. Ik mocht er rondkijken. Het is er erg groot en ze vonden het erg leuk dat ik kwam kijken. Ik moest mijn telefoonnr en mail adres opschrijven en beloven dat ik nog een keer langs zou komen. Daarna zijn we dus naar de stad gegaan om wat te eten en vervolgens naar het volgende radiostation gegaan. We moesten op de 2 niggers die ons hielpen wachten, maar we hebben al ruim een uur gewacht. We hebben dus maar besloten om even een internetcafe in te gaan. Geen idee dus of we ze nog weer terug vinden. Maar we weten waar we moeten zijn en hoe alles werkt dus we kunnen zelf terug. Hopelijk kan ik dan weer in mijn kamer komen hahaha.

Dat was het weer voor nu. Tot de volgende x!
gtz Sander

PS Maaike Sch.
Ik hoor nu alleen maar Obruni en Daniel om mij heen. Mijn naam is moeilijk om uit te spreken voor de meeste hier. Hoop dat ik ze dat kan leren in de komende weken.

PS Anita
Ik was eerst idd erg bang voor de bijwerkingen van Lariam, maar ik heb gelukkig helemaal nergens last van. Het is wel belangrijk om het niet te vergeten natuurlijk.

PS Joke en Rienuzz
Veel plezier in het vakantieland. Misschien kan ik ook wel weer wat duits leren hier met al die deutchers om me heen