Twee verschillende levens

Ik ben weer terug in Nederland! Erg koud!
Echt vreemd om weer terug te zijn maar het voelt net alsof ik een paar dagen ben weg geweest en niet 10 weken. De laatste week reizen door Ghana was erg leuk. Ik ben in Mole National Park geweest en daarna zijn we weer terug gereisd naar mijn project.

DINSDAG:
De maandag bleven we slapen in een hotel in Tamale. We hadden gelezen dat de bus naar Mole National Park om 15.00 uur elke dag vanuit Tamale vertrekt. We hadden begrepen dat dit de enige bus was en dat vonden we wel jammer. We waren liever al in de ochtend naar MNP vertrokken. In ieder geval hoefte we ons dus niet te haasten. Na een ontbijt op straat (25 cent voor brood met ei) hebben we onze spullen gepakt en zijn naar het tro tro station gelopen om kaartjes te kopen voor de bus. Daar hoorde we dat de bus al om 13.30 zou vertrekken. Nog vlug even wat door Tamale gelopen en toen weer terug naar het tro tro station, het is immers wel handig om op tijd te zijn. Dat was niet echt nodig geweest. De bus was er nog niet om 13.30 en ook niet een uur later. Twee uur later ook niet.. Uiteindelijk vertrok de bus een kleine 4 uur later dan ons was verteld. We kwamen in de loop van de middag wel een groep tegen die net met een bus terug kwam uit MNP en ons er veel over konden vertellen. Zo werd ons verteld dat het erg de moeite waard was om een nacht door te brengen in een bijzonder guesthouse in Larabanga, een dorp vlak voor MNP. Verder hoorde we dat MNP erg leuk was maar ook erg duur. We hebben de raad opgevolgd en zijn uitgestapt bij Larabanga. Een klein en zeer primitief guesthouse die door inderdaad wat hele aardige broers werd gerund. Na wat eten en praten met andere reizigers die daar ook de nacht doorbrachten kregen we te horen dat onze kamer een deel van het dak was! Er was een trapje die ons op het dak bracht en daar lagen verschillende matrassen waar we konden slapen. Dat is wel wat anders maar het leek me wel gaaf. Ik heb overigens niet veel kunnen slapen. Ik denk iets langer dan 3 uur. Tegen 2.30 begonnen een aantal honden vreselijk veel lawaai te maken en het was ook erg koud 's avonds. Toen de honden klaar waren was het ongeveer 4.00 uur en begonnen de moskeeën. Dat zijn er nogal veel hier in het noorden. Dus zodra de ene klaar was met zingen begon de volgende. Ik kon er wel erg om lachen maar ik kan me wel voorstellen dat mensen die in het noorden vrijwilligerswerk doen er misschien gek van worden.

WOENSDAG:
In de ochtend vertrokken we naar Mole national park. Daar hebben we eerst met een gids een wandeling gemaakt door het park van 2 uur. We waren met een groep van 7. De wandeling was erg leuk. Het geeft vooral een kick als je een dier ziet ook al is het soms te ver weg om echt goed te zien en mooie foto's te maken. Toch hebben we veel gezien waaronder antilopen, zwijnen, apen en krokodillen. Helaas geen olifanten. Na de wandeling hebben we wat gegeten, gezwommen en veel gekeken na het uitzicht die je vanaf het park hebt. Na een tijdje waren er dan ook olifanten te zien! Eindelijk! Aan het eind van de ochtend werden we door wat bavianen verrast die gewoon voor het hotel rond gingen lopen. We hadden een jeep tour geboekt die om 15.40 zou beginnen. Het leek Catherine wel een leuk idee om nog wat fruit te eten voor we weggingen. Ze nam het fruit mee na buiten wat ze beter niet had kunnen doen, bavianen houden namelijk ook van fruit. Zodra ze het fruit zagen kwamen er een in grote snelheid op haar af waardoor ze het fruit de lucht gooide. Dit werd bijna opgevangen door de baviaan die vervolgens begon met eten. Geen fruit dus voor ons, wel leuke foto's. Catherine verdween even in haar kamer en werd later gevolgd door een baviaan die ook wel trek had en verschillende keren op de deur heeft geklopt.
De jeeptour was erg leuk. We hadden een tour van 2 uur. We konden vooral dichtbij olifanten komen. Met uitzondering van de olifanten hebben we weinig andere bijzondere dieren gezien die we eerder nog niet hadden gezien. Er waren wel hele irritante bijtende vliegen die ons aanvielen. De zonsondergang was wel erg mooi. De nacht was wederom kort. De volgende dag begon de terugreis naar mijn project en de bus vertrok om 4.00 uur. Of zou in ieder geval om die tijd moeten vertrekken. Het was dit keer een half uur later.

DONDERDAG:
Het was een wat vreemde reis met de bus terug naar Tamale. De bus zat al snel vol met mensen die naar Tamale wilden. Toch stopte de chauffeur regelmatig bij een dorp waar veel mensen stonden te wachten om dan uit te stappen en te vertellen dat er geen plaats meer was. Dat is niet zo slim. Volgens Ghanezen is een bus namelijk nooit echt vol en kunnen er altijd wel meer mensen bij. Daar wat enige tijd ruzie overgemaakt. Toen we in Tamale waren hebben we daar ontbeten en zijn we met wat andere (die we in MNP hadden ontmoet) naar de markt gegaan om daar souveniers te kopen. Dat ging een stuk makkelijk dan spullen kopen in Kumasi waar gelijk 10 handelaren op je afkomen en je alles proberen te verkopen. Hier waren ze daar te lui voor. Het leuke is wel het onderhandelen over de prijs. Zij beginnen altijd met een belachelijk hoge prijs dus moet jezelf dan met een belachelijk lage prijs beginnen. Vooral Henrik was hier erg goed in. Een aantal keer heeft die wat handelaren erg boos gemaakt omdat die niet meer wou betalen. Toch gingen ze vaak wel akkoord. We wilden die dag ook nog naar wat watervallen, maar door het bezoek aan de markt hadden we daar te weinig tijd voor. We namen een tro tro terug naar Nkaranza waar we die nacht (voor het laatst) wilden blijven. We moesten wel via Techiman en dan met een taxi naar Nkaranza. De taxi ging echter onderweg kapot waardoor we van taxi moesten wisselen. In de avond waren we weer terug in Nkaranza.

VRIJDAG:
Na nog wat rond te hebben gehangen in Nkaranza namen we aan het eind van de ochtend een tro tro terug naar Kumasi en van Kumasi er weer één naar Besease. Daar kwamen we aan het eind van de middag aan. Ik had het gevoel dat ik terugkwam van vakantie. Het was leuk om iedereen weer te zien. De rest van de middag dus veel bij gepraat met Anna, Rose en Mr Teacher. Anna had al haar voor mij gekocht en kon zaterdag mijn haar laten veranderen. Anna zou het een dag later doen. Dit was een weddenschap die we al in de eerste week hadden gemaakt. Die avond werd Henrik ziek en bracht ik enige tijd door in de clinic die ik inmiddels al erg goed kende. We zijn zelfs even naar een ziekenhuis gebracht omdat Henrik zich zo zwak voelde dat die niet eens terug naar huis kon lopen. Omdat er geen bedden waren kregen we alleen een hoop medicijnen mee en we moesten op zaterdagochtend terugkomen voor een bloedtest.

ZATERDAG:
Een drukke dag. Ik wou / moest naar Kumasi, want ik wou op zondag zeer vroeg naar Accra met een STC bus zodat ik er zeker van zou zijn dat ik op tijd op het vliegveld zou zijn. Anna en Ricky gingen met Henrik mee naar het ziekenhuis. In Kumasi was ik snel klaar. Ik had een kaartje gekocht en kon in de komende nacht om 5.00 uur met een bus naar Accra. Ricky zou met me mee gaan naar het vliegveld. Toen ik weer terugwas was de rest nog weg. Aangezien hun de sleutels hadden besloot ik om maar te beginnen met het haar. Ik ben naar de haarshop gegaan en moest op een klein houten bankje zitten. Ik was te lang voor een wat grotere tuinstoel. De eerste twee uur vond ik erg grappig. Er stonden 5 vrouwen om me heen die allemaal met mijn haar bezig waren. De laatste 2,5 uur waren minder grappig. Het doet best zeer als er 5 verschillende personen aan je haren zitten te trekken. Erg pijnlijk! Later kwamen Anna, Henrik en Ricky weer terug van het ziekenhuis. Henrik bleek malaria te hebben en had nieuwe medicijnen gekregen. Hij voelde zich wel beter. De laatste uren heb ik wat muziek geluisterd en veel nagedacht waarom ik ooit had besloten dit te doen. Het resultaat....tja de meningen verschillen. Het voelde erg raar. Alsof je een pruik op hebt die je zo weer af kan zetten. De Ghanezen zijn erg eerlijk als je ze om hun mening vraagt. Sommige vonden het geweldig en andere zeiden heel eerlijk dat ze het helemaal niets vonden. Aan het eind van de middag ben ik naar het weeshuis gegaan om daar allemaal spullen weg te geven. Het waren vooral medicijnen en toiletspullen die over waren. Vooral de medicijnen vond Rose erg interessant. Ze wou graag alles uitproberen wat eigenlijk niet de bedoeling is van medicijnen. Ze was hier alleen moeilijk in tegen te houden. Daarna afscheid genomen van de kinderen en Rose. Best moeilijk..
Ook de avond was erg vreemd. Zo moeilijk om je voor te stellen dat je in zo'n korte tijd alweer thuis bent. Ik was graag nog een dagje langer gebleven om alles wat rustiger te kunnen doen, maar dat kon helaas niet.

ZONDAG:
Om 2.30 ging de wekker. Snel de laatste spullen gepakt en op de deur van Ricky geklopt die gelukkig ook al wakker was. Ricky had eerder gezegd dat het makkelijk was om 's nachts met een tro tro of taxi naar Kumasi te gaan. Dat bleek echter niet zo te zijn. We moesten helemaal naar Ejisu lopen (+/- 25 minuten) om daar een wat dure taxi te nemen. Tro tro's waren nog nergens te zien. Ik moest al om 4.00 op het STC station zijn maar kwam daar 20 minuten later aan. Daar kwamen we erachter dat ze ons een ticket hadden gegeven voor een nacht eerder. Op zondag was er helemaal geen bus die zo vroeg vertrok. De eerste ging pas om 6.30. We moesten een tijd wachten voordat er medewerkers waren aan wie we konden vragen wat we moesten doen. Dat waren lange uurtjes. De tickets konden niet verandert worden en we konden ook geen nieuwe meer kopen. De enige mogelijkheid was duimen dat er een paar mensen niet op kwamen dagen voor de bus van 6.30 en dan mochten we (met de oude foute tickets) alsnog mee. Gelukkig was dit ook zo en konden we de bus in. Uiteraard waren we veel te vroeg in Accra en zaten we al snel voor het vliegveld te wachten. Het inchecken begon om 6.00 uur. Ik raakte aan de praat met een britse man die voor zaken een paar weken in Kumasi was gebleven. Na het inchecken heb ik met Ricky ergens wat gegeten en daarna hebben we afscheid genomen. Vervolgens was het weer lang wachten. Het vliegtuig zou immers pas om 23.30 vertrekken.

MAANDAG:
DE vliegreis ging soepel. Omdat ik zou moe was ben ik zonder veel moeite al snel in het vliegtuig in slaap gevallen. Ik heb eigenlijk de hele reis wel geslapen. De Londen was het makkelijk om de weg te vinden naar het vliegtuig richting Amsterdam. Langzaam begon het eigenlijk door te dringen dat de 10 weken Ghana er toch echt opzaten. De reis van Londen naar Amsterdam was kort maar leek toch lang te duren. In Amsterdam moest ik even ergens mn paspoort laten zien en kon ik al snel mijn bagage halen. Ik werd opgehaald door vaders, moeders, mijn opa en oma, Roland en Theo. Wat heerlijk om iedereen weer te zien. Ik had enorme honger en heb even later in een restaurant alles opgegeten wat ik tegenkwam. Ik heb me nog in gehouden.. Daarna weer verder terug gereden. En nu ben ik dus weer terug thuis.. Weer een normale wc, een warme douche en lekkere M&M's. Het is allemaal nog wat gek. Ik heb helemaal NIET het idee dat ik 10 weken ben weg geweest. Het lijkt alsof ik alleen maar een paar dagen ben weggeweest. Er is ontzettend veel wat ik wil doen, dus ik vermaak me de komende tijd zeker nog wel. Misschien dat ik me wat later meer ga beseffen wat er allemaal gebeurd. Nu lijkt het meer alsof ik 2 verschillende levens heb gehad. De ene heb ik achter gelaten en de andere heb ik net weer opgepakt.

Ik heb in totaal een kleine 500 foto's gemaakt. Later deze week zal ik een deel op de site zetten. Natuurlijk kan je ook langskomen als je ze wil zien.
Ik ga maar weer is opzoek na wat westers eten!