Wachten op de trein

Het is weer 'die tijd van het jaar'. En 'die tijd' heeft ook wel even op zich laten wachten. De afgelopen jaren moest ik met mijn vakanties ineens rekening houden met de schoolvakanties. Dat maakt een verre reis toch wat onpraktischer en bovendien een stuk duurder. Gelukkig zit de tijd van studeren erop en zit ik nu achter de laptop een verhaaltje te tikken in plaats van een of andere graf opdracht uit te werken :).

Plannen voor een grote reis samen hadden Jorinde en ik al vrij snel, maar ons geduld werd dus even op de proef gesteld. Het duurde ook wel even voordat de bestemming duidelijk was. Tibet? Canada? Mongolië? Die laatste bleef hangen. Ik vroeg me alleen af of ik 'die Mongolen' en hun mooie woestijn niet na een dag of tien wel heb gezien. Toen kwam het idee van de Transmongolië express voorbij. Een treinreis van Rusland naar China. Ik ben altijd al wel verzot geweest op treinreizen. Voornamelijk omdat je er zo heerlijk in kan liggen tukken. Je kijkt wat naar buiten, je eet wat en je slaapt wat. En dat is dan het ritme van de dag, klinkt goed toch!

Helaas kan je niet maar zo de eerste de beste transmongolië express-trein instappen die je tegen komt. De tickets en stops die je onderweg maakt moet je vooraf al hebben uitgestippeld. Uitstappen, net wanneer je wakker wordt is dus lastig. Dus we hebben wel een wekker nodig. Gelukkig zijn er verschillende reisbureaus te vinden die helpen met het boeken van de tickets en het uitzoeken van de verschillende plekken waar je onderweg kan stoppen. Na wat rondgeneusd te hebben kozen we voor een reisbureau dat toevallig een kantoortje hadden in Deventer. In dat gesprek konden we ons even 'lekker laten maken' over waar je allemaal wel niet kon stoppen en wat er voor moois te zien is onderweg. Dan is vier weken vrij ineens niet meer zo lang. Vier maanden was beter geweest, dus we kunnen er helaas niet in ieder dorpje uit. Maar dat willen we ook niet, we moeten immers ook de tijd hebben om te slapen. Het plan is nu om te starten in Moskou en daar op de trein te stappen. Na drie dagen 'treinen' (of slapen) komen we dan aan in Irkoetsk. We gaan dan door naar het Baikalmeer. Als je de bestemming googled snap je wel waarom. Vervolgens stappen we weer de trein op en stoppen we in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Daar zijn we ruim een week en vervolgens reizen we naar Beijing. Daar zijn we nog een paar dagen om o.a. de Chinese muur is te bekijken en vanuit Beijing vliegen we weer terug naar Amsterdam.

Toen dit eenmaal duidelijk was ging het gesprek over wat het reisbureau voor ons regelt en wat we zelf (ter plekke) willen regelen. Het heeft altijd wel wat om zelf je hostels, tripjes e.d te kunnen regelen, maar ons Russisch, Mongolisch en Chinees laat nog wat te wensen over. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om de hostels in Rusland en China door het reisbureau te laten regelen en in Mongolië onze eigen weg te vinden. Het hostel in China bleek nog wel een probleem. Deze bleek al vol te zitten. Op verzoek van het reisbureau hebben we toen zelf een hostel uitgezocht, maar die bleek meer dan 200 euro per nacht te kosten. Tja... we zijn nog niet zo thuis in de wisselkoersen. Gelukkig hebben we inmiddels een goedkopere variant gevonden.
Ook het visum hebben we door een bureau laten regelen, omdat dit ons minstens drie keer op en neer reizen naar Den Haag bespaarde. We moesten onze paspoorten opsturen en dan zou alles geregeld worden. We werden zelfs netjes via de mail op de hoogte gehouden welke visums werden aangevraagd. Ik was dan ook vol lof over het bureau, tot we in het laatste mailtje de rekening gepresenteerd kregen. Met de mededeling dat de paspoorten pas teruggestuurd zouden worden wanneer de rekening was betaald. Heel slim. Ik gok namelijk dat iedere mail ons ook een euro of 50 heeft gekost. Gelukkig hebben we nu in ieder geval alle benodigde stempels voor de landen.

Verder zijn het dan nog alleen onze eigen voorbereidingen voor de reis. Ik had me voorgenomen om in ieder geval wandelschoenen aan te schaffen. Op de laatste 'backpack' reis heb ik namelijk een vulkaan beklommen in Indonesië op mijn Adidas schoenen. Ik herinner me vooral nog een hoop gestruikel, littekens en schoenen die ik daarna weg kon knikkeren. Dat moet ik ook anders kunnen! Ik was zeker niet van plan om van die dure schoenen aan te schaffen, want zo vaak ben ik nou ook weer niet op reis. Bij een winkel in Zwolle vond ik wel goede schoenen, maar was het in die winkel zo heet en er was geen personeel te vinden dat ik al mopperend ben weggelopen. In andere winkels bleek de startprijs echter voor deze schoenen echter ver boven de 100 euro te liggen. Dus op een koele dag toch maar weer terug naar de eerste winkel. Dit keer wel met een helpende hand van een (slimme) verkoper. Die liet me namelijk naast de goedkope wandelschoen de duurdere aan de andere voet uit proberen. Tja..., dat zat toch wel een heel stuk beter! Dus liep ik even later met de dure wandelschoenen en dure wandelsokken (die moet je ook beslist hebben....kan je niet zonder) de winkel uit. Dat ging toch wat anders dan ik van te voren had bedacht. In ieder geval kan ik nu aardig wat vulkanen, bergen, bossen en woestijnen aan.

We tellen nu de dagen tot onze reis begint. Op ons 'planbord' houden we al enige tijd nauwkeurig bij hoeveel weken het nog duurt voor we vertrekken. Ik zoek nog een praktisch verdelgingsmiddel voor de horzels (lees horrorwesp) die in Mongolië schijnen voor te komen. Die moet ik niet in m'n tent hebben. Kort van te voren halen we nog even supermarkt leeg met sultana's, liga's en ander droog voedsel. Het eten in de trein schijnt niet altijd even best te zijn, dus we moeten ons toch wat voorbereiden. We zitten in een 2e klas coupe en die delen we met twee anderen. Wie weet hebben die ook wel wat lekker bij zich en valt er wat te ruilen tegen een zak winegums. We hebben er zin in! Hopelijk is er hier en daar een internet-tent en kunnen we jullie op de hoogte houden van onze belevenissen!