Bovenop de wereld

Ok, inmiddels zijn wij getransformeerd tot ware bergbeklimmers. Geen berg is ons meer te hoog. De Colca trek door de bergen was een zware bevalling maar wel eentje die de moeite waard was.

Afgelopen zaterdag begon deze zware bevalling met een horloge die om 3.00 uur midden in de nacht afging. Een half uurtje later stond onze gids voor ons guesthouse. De groep bleek uit ons 2 en de gids te bestaan, een Peruaanse vrouw van begin 20. Na een lange busrit kwamen we op het punt waar we de Condors (zeer grote vogels van een meter of 3) konden zien. Dat is echt waanzinnig om zulke grote beesten vlak boven je te zien rond zweven. Het leverde in ieder geval een hoop mooie foto´s en filmpjes op, dus die kunnen we over een tijdje met jullie deden. Vervolgens weer verder in de bus tot we bij een dorpje aankwamen waar we wat gegeten hebben. Later kwamen we erachter dat er een al paca op onze borden lag, dit is een soort mini lama wat er wat schaapachtig uit ziet. Smaakte prima overigens al was het vlees wat taai! Ik denk er overigens nog steeds over om cavia te eten maar heb het om de een of andere reden nog steeds niet gedaan! Maar acht..je moet alles een keer uitgeprobeerd hebben en als dat zulke lieve beestjes zijn, dan zal het vlees vast ook wel lekker zijn!

Anyway, en toen kon het echt beginnen. We kregen een bamboo stok in onze handen en hopla lopen maar. En dat lopen ging een flinke tijd door. De eerste dag hebben we zo´n 6 uur gelopen. Linda, dit was echt iets voor jou geweest!
Eerst ging de tocht vooral de berg af. Onze gids bleek een gezellig persoon te zijn die ondanks haar stopzinnetje (min of meer) onderweg veel vertelde over de cultuur van de mensen hier en alle plantjes die we tegen kwamen. Het laatste loopstuk van de dag ging min of meer omhoog. Dat was in ieder geval voor mij min of meer erg zwaar. Door dat je zo hoog zit is er min of meer minder zuurstof en als je dan enkele stappen de bergop hebt gezet heb je het idee dat je al een mega afstand hebt afgelegd. Totaal brak kwamen we dan ook aan in een klein bergdorpje waar we zouden blijven slapen. Erg basic daar allemaal natuurlijk maar er was water en zelfs electriciteit dus we hadden weinig te klagen. Na min of meer nog wat gepraat te hebben met onze gids over het leven in Peru vielen we als zombies in slaap in de wat kromme bedden, maar dat maakt je na zo´n dag toch niet meer uit
De volgende ochtend na een ontbijtje weer verder lopen en lopen. Roland en ik kunnen elkaar aardig goed afwisselen. Zo ben ik erg goed in het naar beneden lopen of struikelen en gaat Roland als een speer de berg op. Dat lukte mij niet, ik moest het echt in een slakkentempo doen. ´s Middags maakte we een stop bij een oase waar we in konden zwemmen, das wel lekker voor onze zielige hollandse spiertjes die verschrikkelijk overwerkt waren. De laatste tocht ´s middags was ruim 3 uur de berg op. Wat een marteling! Veel doen dit overigens ook met een ezeltje maar ik had het volste vertrouwen dat ik dat ook wel zonder ezel kon. Tijdens de 3 uur omhoog heb ik me ook regelmatig afgevraagd waarom ik in vredesnaam niet op zo´n beest geklommen ben. Maar met de gids achter mij die om de paar minuten ¨Come on Sander ole ole ole¨ riep lukte het ook mij om uiteindelijk boven te komen. Wat ook wel scheelde is dat het die dag wat bewolkt was en dat is beter dan dat de volle Peruaanse zon op je bol schijnt. We waren nu weer terug in het dorpje waar we de eerste dag begonnen waren. Later deze week zal daar een festival starten en onze gids nam ons mee na een soort van zaaltje waar je foto´s van de omgeving kon zien. Echter net op dat moment werden er overal stoelen neer gezet en zal het festival officiel geopend worden. We mochten niet meer weg, dus zaten we daar even later op de stoeltjes te luisteren naar meneer de burgemeester van het dorp. Roland zat naast een Peruaan die hem vrolijk vertelde dat hij gek was op dit soort feestjes. Voornamelijk omdat de drank dan gratis was, en jawel even later kregen we allemaal een glas wijn in onze handen gedrukt. Ook nu weer aan het eind van de dag vielen we als zombies neer in onze mooie bedjes.

De derde dag van de tocht was wat relexter. We gingen naar een spa met erg warm water wat echt waanzinnig is na 2 zware wandeldagen. We zaten nu weer in een bus met een hoop andere toeristen. Verder gingen we naar het hoogste punt in de omgeving, zo´n 5000 meter hoog! Gelijk een stukkie kouder als je daar rondloopt. En daarna weer met het busje terug naar Arequipa, waar we ons guesthouse weer hebben opgezocht. Lucienne (de zwitser) was dr ook nog en we hebben ergens weer eens wat anders dan lama gegeten. Een druk dagje dus weer. ´s Nachts werden we een keer gewekt omdat de huiskat zicht onder een van onze bedden had verstopt en eruit wou.
De volgende dag hebben we vrienden gemaakt met de gastvrouw van het guesthouse. We konden zowiezo al wel goed met haar opschieten, al kwamen we erachter dat ze wat vergeetachtig was. Zo begon ze vaak in het spaans tegen ons om naar enkele zinnen achter te komen dat we er weinig van snapte.
Het bleek dat 2 engelse gasten de nacht ervoor waren vertrokken zonder te betalen. Nadat we hadden laten blijken dat we het helemaal met haar eens waren dat dit toch echt niet kon scheen ze ons erg graag te mogen. Regelmatig werden we begroet met ¨Yo Amigos¨ en ook moesten we haar enkele keren helpen met het vertalen van mailtjes van toekomstige gasten die waren binnengekomen. Die dag hebben we het vrij rustig aan gedaan. Een vrouwtje in het guesthouse konden we onze was laten doen. Niet dat we te lui zijn dit zelf te doen, maar ja wij hadden vakantie en willen ook graag de lokale economie hier stimuleren. ´s Middags zijn we nog even naar een museum geweest. Ik merk dat ,nu ik met Roland reis, al aardig wat musea ben binnengestapt. Gelukkig was deze wel de moeite waart. Het ging over enkele mummy´s die zo´n 10 jaar geleden in de bergen hier zijn gevonden. De inca´s vonden het vroeger nodig om kinderen tussen de 8 en 13 jaar op te offeren in hoop dat ze zelf gespaard zouden blijven van boze goden.

Vandaag was het plan om verder te reizen naar Puno. Na bijna een week in Arequipa werd het tijd om weer verder te gaan. We belanden in een behoorlijk lokale bus waar we de enige toeristen bleken te zijn. De weg was behoorlijk hobbelig en de rit duurde een uurtje of 6. In Puno met een taxi naar een mooi guesthouse gebracht die wel in een soort van krottenwijk staat. Hier in Puno gaan we morgen ¨Lake Titikaka¨ bezoeken. De plaatjes in de Loneley Planet zien er erg mooi uit dus we zijn benieuwd!
Overigens hebben we vandaag kaartjes op de bus gedaan, dus ben benieuwd hoelang het gaat duren voor ze in Hollandia zijn!

Hoe gaat het daar in Hollandia verder? Missen we nog wat? Leuk om de reacties van iedereen hier te lezen.
Tot zover onze avonturen in dit mooie landje. We gaan nu zo een fijn illegaal dvd´tje kijken waar ze in dit guesthouse een behoorlijke voorraad van hebben. Eigenlijk hebben we hier nog geen legaal dvd´tje gezien!