Laatste stop Peking

En we zijn weer een land verder! Ook hier is was een computer vinden weer een uitdaging. Of eigenlijk vooral een computer vinden die ervoor zorgde dat dit verhaal niet puur uit Chinese tekens zou bestaan. Volgens mij moet het nu lukken, en anders wordt het voor jullie even een uitdaging om het verhaal te vertalen. Afgelopen zaterdag zijn we vertrokken vanuit Mongolie. We vertrokken 's ochtends vroeg. We vertrokken op een 'lastige' dag, omdat de Mongolen hebben besloten vanaf dit jaar zomer en wintertijd te gaan invoeren. De meeste Mongolen zijn het daar echter totaal niet mee eens, omdat ze er 'ontregeld' door raken. Hoe dan ook, niemand wist precies wanneer de wintertijd in zou gaan, waar en waarom. Na een paar keer checken was ons gegarandeerd dat de tijd pas zou veranderen als wij al vertrokken waren (vast om rekening te houden met ons). Dus om 7 uur 's ochtends stonden wij klaar op het station om er daar achter te komen dat het een uur later pas 7 uur was. Nou ja, liever een uur te vroeg dan te laat en aan wat verwarde backpackers om ons heen te zien waren we niet de enigen. Toen het eenmaal 'echt' 7 uur was konden we onze trein in. Net zoals het vorige ritje wederom een reis met een hoop andere backpackers. Wij deelden onze wagon met een vriendelijk Duits stelletje waar we prima mee konden babbelen en ons erover konden verbazen hoeveel spullen zij hadden mee genomen. I Pads, computers, een restaurant vol aan eten. Alles werd uit verschillende tassen gevist. Dat past toch niet helemaal bij 'hoe wordt je een echte reiziger' idee. Dus hebben we heel jaloers gekeken wat ze allemaal weg kaanden. De treinrit zelf was mooi. We reden langs de woestijn van Mongolie en dat was ook goed
te merken aan de temperatuur. De trein veranderde langzaam van een vrieskist naar een sauna. Rond middenacht kwamen we bij de grens met China. Hier moesten de wielen van de trein vervangen worden. In China is het spoor namelijk breder en dan wil dat niet lukken met de Mongoolse wielen. We merkten eerst verschillende aardbevingen in
de trein op. Dit waren de wagonnen die werden losgekoppeld. Nadat dit gebeurd was werd onze wagon (met ons erbij) een stuk de lucht in getiteld zodat de Chinese werkmannetjes de wielen konden aanpassen. Een leuk proces om zo vanuit je treintje te zien. En het nam zeker een paar uur tijd in beslag. Na een stop van zeker een uur
of vijf werden de wagonnen weer aan elkaar gezet en konden we door rijden. De volgende middag kwamen we aan in Peking. Het is hier (gelukkig) een stuk warmer dan in Mongolie). Toen we aankwamen was het bijna 30 graden. China (of misschien wel
vooral Peking) is een bijzondere plek om te zijn. Ik ben gewend om of in een modern westers land te zijn of een (soort van) ontwikkelingsland. China is geen van beide. Het ziet er hier allemaal modern uit, maar er valt weinig van te begrijpen. Overal die gekke Chinese tekens op borden in allerlei kleuren. Met ondertussen een grote mierenhoop aan (vooral kleine) Chineze met gekke stemmetjes en een raar taaltje. We hadden ook veel gehoord over luchtvervuiling in Peking en smog maar dat valt tot nu toe wel mee. In Ulaanbatar rook je wel alleen maar een lucht van uitlaatgassen dat
je op een gegeven moment het idee krijgt dat je uitlaatgassen in- en uitademt en dat je in je hotel beter het raampje dicht kan doen dan open. Hier lijkt dat wat minder. Maar misschien zijn we al zo gewend aan die dampen dat we het verschil niet meer merken.Nadat we eenmaal onze spullen hadden gedumpt in het guesthouse zijn we de
stad maar eens in gegaan. Dat was al een hele beleving op zich. Enkele bijzondere dingen die we zagen al lopend door de straten:- Veel Chinezen die in het openbaar flink van zich af roggelen en op straat spugen. Natuurlijk roggelen we lekker mee!-Heel veel winkels. En vooral ook veel kleine winkels met bijvoorbeeld alleen maar
poppen, knuffels etc. Winkels waarbij in Nederland (terecht) gedacht zou worden dat er te weinig vraag voor is. Hier zijn er mensen genoeg.- Het voltallige team van een restaurant die voor de tent even een dansje gaat doen. Om klanten te trekken misschien? - Een verkoopster die uit volle borst mee zingt met de muziek op haar
radio. Je moet je wel kunnen vermaken natuurlijk. Wat ook opvalt, zijn de zebrapaden. Deze werken (gelukkig) met stoplichten, maar dat
wil niet zeggen dat je veilig kan oversteken als die op groen staat. Verkeer wat moet afslaan, fietsers en motors en gewoon mensen die haast hebben krossen je zo van de sokken. Vaak staat er nog een politieagent goedkeurend bij te kijken ook. Ook zijn de stoplichten vaak snel weer op rood. Wij zijn ook wel benieuwd hoe de oudere
en minder valide Chinees dit doet. Want het lijkt erop alsof die na een lange, barre tocht de laatste 10 meter van het zebrapad alsnog zo van de steunkousen gereden kan worden. Na wat rondgewandeld te hebben kwamen we uit bij een drum clock tower die we op zijn geklommen. Een flinke klim omhoog. Toen we boven waren begonnen ze net met een showtje door tegen de verschillende 'drums' aan te gaan slaan, waren we mooi op het goede moment daar!
Afgelopen dinsdag hebben we Peking verder verkend en daarvoor de metro gebruikt. Aangezien we allebei geen wereldsterren zijn in het vinden van de weg vereist dat het uiterste van onze concentratie en oplettings-vermorgen. Gelukkig staat veel (naast de chinese tekens) ook wel in het engels aangegeven dus dat scheelt. Dinsdag hebben we het heaven palace en het plein van de hemelse vrede bezocht. Naast indrukwekkend zijn al die plekken hier ook bijzonder groot en leggen we heel wat kilometers af. Daarnaast vinden de Chinezen het erg leuk om met ons op de foto te gaan. Dat snappen we wel. Wij vinden het namelijk ook heel leuk om met ons op de foto te gaan. Dus we lachen vrolijk als we weer op de foto worden gezet. Voor
woensdag hebben we een tourtje naar de muur geboekt. In een grote bus werden we samen met 25 andere toeristen als een kudde naar de muur vervoerd. Tony (Chocoloni) was onze gids. Hij praatte vooral bijzonder snel engels en met een raar accent dat hij maar moeilijk was te verstaan. Gelukkig had hij de gewoonte om alles wat hij zei een keer of drie te herhalen, dus we konden hem toch prima volgen. Hij kon ook uitzondelijk goed roggelen trouwens. Dat liet hij tijdens de rit vaak horen. Qua weer hadden we niet de mooiste dag aan de muur. Het regende vrijwel de hele dag. Toch was de muur waanzinnig mooi om te zien. Na een ritje met de kabelbaan waren we
dan echt op de muur en konden we gaan lopen en klimmen. We zijn een heel stuk over de muur gelopen. Na een stijl stuk klimmen werden we enthousiast opgewacht door een souvenier vrouwtje die ons een medaille gaf. Toen bleek dat we niets wilden kopen kregen we een boze blik en moesten we de medaille weer inleveren. Zo blij was ze dus toch niet met ons. We zijn door geklommen tot de oude muur begon. Dat is goed te merken want die bestaat niet uit steen maar vooral uit klei e.d. Een stuk moeilijker om daar over heen te lopen dus. We hebben alleen de eerste paar meter gedaan, kunnen
we mooi zeggen dat we op zowel de nieuwe als de oude muur hebben geklommen. Nadat we weer naar beneden gelopen en gestruikeld waren konden we ons op maken voor de lunch.
De Chinese stokjes lagen al klaar. Gelukkig ook een klein soep lepeltje, want die stokjes daar kan ik niet mee. Vandaag is dan onze laatste dag in Peking. En er was nog genoeg wat we wilden zien. We zijn bij 'de' Lama tempel geweest. Ik heb er geen lama gezien maar wel een hoop tempels, buddha's en monniken die aan het...tja...budditheren waren. Over de hele tempel hing een lucht van wierrook. Na een uurtje verlang je dan toch weer naar frisse uitlaatgassen. De tempel was verder erg mooi trouwens. De beelden zijn enorm groot en mooi gemaakt. 's Middags zijn we op zoek gegaan naar 'De verboden stad'. Dat was wel even een zoektocht want de twee metro stations die er vlak bij lagen waren afgesloten. Dus een hoop gewandel en gemopper op het Chinese metro systeem later kwamen we bij de verboden stad. We waren niet de enige. Een enorme zooi aan Chinezen had vandaag besloten om hier ook heen te
gaan. Morgen is hier een nationale feestdag en er werd ons verteld dat veel Chinezen de rest van de week ook maar vast hebben vrijgenomen. Wederom hebben veel gezien; tempels, beelden, juwelen. Ons foto toestel wordt intensief gebruikt. En dan zit het er bijna op. We hebben ruim 9000 kilometer gereisd met de trein. Van
Rusland naar Mongolie en vervolgens naar China. We hebben ontzettend veel gezien, gedaan en beleefd. Als we hier zo in Peking rondlopen smaakt het af en toe wel naar meer. China is zo groot, dus er zijn nog genoeg plekken waar we heen zouden kunnen gaan. Aan de andere kant kijken we er ook wel naar uit om de harde bedden hier in te ruilen voor ons eigen bedje en de foto's en verhalen live met iedereen te kunnen delen. Ik verlang ook weer naar een werkende telefoon. Ik vond vandaag een Chinees die er een nieuwe batterij kon instoppen, maar helaas kan ik het ding nog steeds niet opladen. In Nederland communiceert dat vast wat makkelijker. Wij gaan nog even
kijken naar het zebrapad. Misschien zien we nog een oud vrouwtje die van dr sokken wordt gereden!